سندرم کمپارتمان (Compartment syndrome) زمانی رخ می‌دهد که فشار درون کمپارتمان فاسیال (fascial compartment) از فشار پرفیوژن (perfusion pressure) بیشتر شود، که این امر به کاهش پرفیوژن کمپارتمان، ایسکمی (ischemia) و در نهایت نکروز (necrosis) عضلات و اعصاب محصور منجر می‌شود. این سندرم می‌تواند در هر مکانی که عضله اسکلتی توسط فاسیا احاطه شده باشد، رخ دهد. درد بیش از حد نسبت به شدت آسیب، مهم‌ترین یافته فیزیکی است؛ کمپارتمان‌ها ممکن است سفت و محکم به نظر برسند.

شکستگی‌ها ۷۵ درصد موارد سندرم کمپارتمان حاد را تشکیل می‌دهند. سایر آسیب‌های بافتی که می‌توانند این وضعیت را ایجاد کنند شامل آسیب‌های فشاری، سوختگی‌ها، کبودی‌ها، باندهای بیش از حد تنگ و زخم‌های ناشی از گلوله هستند. سوختگی‌ها، آسیب‌های ناشی از نیش، نشت وریدی (IV extravasation) و اختلالات خونریزی‌دهنده / عروقی، از دیگر علل غیرتروماتیک هستند.

• شکستگی‌های تیبیا (مانند شکستگی‌های شفت تیبیا) شایع‌ترین علت سندرم کمپارتمان در ساق پا هستند. • ساق پا شایع‌ترین محل برای بروز سندرم کمپارتمان است، و پس از آن ساعد، ران و بازو قرار دارند. • برای ساعد، شکستگی‌های رادیوس دیستال در بزرگسالان شایع‌ترین هستند؛ در کودکان، شایع‌ترین علت شکستگی‌های سوپراکوندیلار هومروس (supracondylar humerus fractures) است. • سندرم کمپارتمان ممکن است در دست نیز به دلیل نشت داروها یا مایعات وریدی رخ دهد.

بیشتر موارد (۹۱ درصد) در مردان (میانگین سنی ۳۲ سال) رخ می‌دهد؛ با این حال، این وضعیت می‌تواند هر کسی را تحت تأثیر قرار دهد.

تشخیص زودهنگام، مانیتورینگ فشار و فاسیوتومی (fasciotomy) می‌تواند عملکرد را حفظ کند. اگر بلافاصله درمان نشود، آسیب به اعصاب و عضلات ممکن است غیرقابل برگشت باشد. هنگامی که عضله نکروزه شده است، ممکن است نیاز به قطع عضو باشد.